Τέλειο pitching.
Μια κοπέλα, η Αγκάτ, στην τρίτη δεκατία της ζωής της, που δουλεύει σε βιβλιοπωλείο με τον τίτλο Shakespeare and Co (!) και είναι εμμονική με την Τζέιν Οστεν και αναλόγως λογοτεχνικά και μη τυχερή στα ερωτικά - ταυτόχρονα και φέρελπις συγγραφέας που δεν ολοκληρώνει κανένα βιβλίο - γίνεται δεκτή σε ένα residency με τον γενικό τίτλο Jane Austen - κόλπο του Φελίξ, συνεργάτη της που νιώθει ότι, ειδικά στα θέματα καρδιάς και δημιουργίας, όλοι χρειάζονται ένα καλό… σπρώξιμο.
(Οχι και τόσο τέλεια) εκτέλεση.
Σπρώξιμο που θα χρειαζόταν και αυτή η ταινία που πιστεύει ότι παίζει με τα κλισέ που, εκ των πραγμάτων, προκύπτουν όταν συνδυάζει κανείς τη Τζέιν Οστεν με μια κοπέλα που στα 35 προς 40 δεν έχει βρει ακόμη το μυστικό του έρωτα, σε κάτι που με τη σειρά του προσπαθεί να συνδυάσει το βρετανικό φλέγμα με το - και καλά - «προχωρημένο» των Γάλλων, σε ένα συνονθύλευμα που παίζει - χωρίς ρίσκο - με μοντέρνους όρους πάνω σε old fashioned λογικές.
Τα κλισέ που αγάπησα (;)
Κάθε φορά που πας να «φας» τη φάση και να παραδοθείς στο rom-com που πάντα αγαπούσες και που αναζητά πάντα (ακόμη και στις πιο αποτυχημένες εκδοχές του), η Καμίλ Ράδερφορντ (δίγλωσση - Αγγλίδα και Γαλλίδα - εξου και ιδανική για το ρόλο) σε προδίδει επειδή δεν ξέρει μέχρι που μπορεί να τραβήξει το pathetic του χαρακτήρα της προκειμένου να μην χαρακτηριστεί - ποιος ξέρει; - γεροντοκόρη ή κάτι; Μαζί της και οι πιο ευχάριστες, χαριτωμένες, φωτογενείς και αστείες στιγμές ενός φωτο-ρομάντζου που πιστεύει ότι ανατρέπει τα δεδομένα, ενώ επιβεβαιώνει όλα όσα πήγαιναν λάθος τόσα χρόνια σε κάθε ρομαντική κομεντί (ή οτιδήποτε) που πίστευε ότι ανατρέπει τα κλισέ, ενώ τα επιβεβιαιώνει ένα προς ένα… με σχεδόν μαθηματικό τρόπο.
Και τελικά;
Ωραία θα περάσεις. Αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο σε μια ταινία που, ειδικά εν έτει 2025, προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τη ρομαντική συνθήκη του ποιος είναι αυτός που μας ταιριάζει και αυτός που φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι μας ταιριάζει.
Πίσω από κάθε αναρώτηση της (προσπαθεί φιλόδοξα και με ζήλο) πρωταγωνίστριας, το ζητούμενο πέφτει στο κενό, η Τζέιν Oστεν προδίδεται (τι κρίμα) μέσα στις προκαταλήψεις (και ουχί στην περηφάνια) που της έχουν αποδοθεί μέσα στα (κινηματογραφικά) χρόνια και πολύ πριν το φινάλε, έχεις πλέον παραδώσει σε αναμονή, υπομονή και αγωνία για το ερωτικό φινάλε μιας κοπέλας που στέκεται εκεί επειδή κινηματογραφικά δικαιώνεται, ουδόλως στην πραγματική ζωή εκεί έξω…
(Ας μην μπούμε καθόλου στο γιατί οι Γάλλοι ήθελαν να ασχοληθούν με κάτι τόσο βρετανικό…)